Liek Peters-Steevensz begint binnenkort, samen met haar man Paul, aan een bijzondere wereldreis met hun zeilboot. De reis is een eerbetoon aan haar Chinees- Indonesische oma, die huis en haard moest achterlaten om in Nederland een nieuw leven op te bouwen. meer over haar Indische achtergrond dan haar (overgroot-)oma’s. “Dat voelt wel als een gemis, ja.”
Hoe kwam je op het idee om deze reis te gaan maken? “Ik leerde Paul jaren geleden kennen nadat we allebei uit een lange relatie kwamen. Hij had een zeilbootje en bracht mij de liefde voor zeilen bij. Mijn vader heeft een aantal jaren in de machinekamer van een koopvaardijschip gewerkt. Mijn lievelingsoom Doddie was stuurman, ook bij de koopvaardij. Dus het is wel grappig dat ik op latere leeftijd ook de liefde voor varen heb ontdekt. Dat kreeg nog een extra dimensie toen ik een half jaar geleden een driedaagse cursus ‘contact met je roots’ volgde en me ineens realiseerde dat het ook een boot was die mijn grootouders en ouders naar Nederland had gebracht. Toen was voor mij de cirkel rond.
Het liet me niet meer los: hoe moet het voor mijn familie zijn geweest om alles achter te laten en ergens anders opnieuw te beginnen? Vooral denk ik aan mijn Chinees-Indonesische oma die meekwam. Ze sprak nauwelijks Nederlands en kon niet lezen of schrijven. Het idee om huis en haard te verlaten en met onze boot een reis te maken, was er al jaren, maar tijdens de cursus kwam het idee op om deze reis op te dragen aan mijn oma, als eerbetoon aan haar moed en kracht.”
Krachtige vrouw
“Mijn oma moet een ongelooflijk krachtige vrouw zijn geweest. Toen ze hier kwam, sprak ze de taal niet. Later werd dat beter en leerde ze zelfs lezen en schrijven. Veel weet ik niet van haar. Wat de reis naar Nederland voor haar heeft betekend, daar heb ik geen idee van. Ze liet huis, haard én familie achter. Mijn andere oma had al haar broers en zussen mee, dat was een heel ander verhaal. Deze oma sprak zelden over het verleden en ik heb nooit doorgevraagd. Daar heb ik nu zo’n spijt van. Als ik nu naar foto’s van haar kijk, zie ik altijd een ingetogen blik in haar ogen. Ze staat op geen enkele foto breeduit lachend. Of ze hier gelukkig was? Ik weet het niet. Ik denk het wel, met al haar kinderen om zich heen.”
